Ik heb nu roze pareltjes om m’n oor

Doordat ik hele oude blogposts zat door te lezen van mijzelf (typisch geval van uitstelgedrag in verband met de tentamenweek), kwam ik erachter dat ik al langer dan een jaar een ringetje door m’n kraakbeen in m’n oor heb, oftewel een helix piercing (al klinkt dat wel heel heftig, oorbel bovenin m’n oor dan). Ik had een van m’n eerste posts, heel trots en gespannen omdat ik eindelijk een blog had, geschreven over m’n nieuwe ringetjes. Op 28 september 2012 kon ik niet wachten om m’n ringetjes te verwisselen, nu meer dan een jaar later kan ik vertellen dat ik ze nog nooit heb aangeraakt. Ik durf niet. Ik bedoel, wat als ik geheel per ongeluk staafjes heb gekocht die te dik zijn waardoor mijn oor gaat bloeden en het gaatje in m’n kraakbeen opeens enorm groot wordt? Wat als ik flauwval van de pijn en volgende week m’n hele tentamenweek mis? Ik merk dat ik al meer dan een jaar excuses zoek om het niet te doen. Elke keer denk ik iets van “ja maar als ik nu misselijk word door dat nieuwe ringetje is het wel heel onhandig, want [voeg iets willekeurigs in].”.

Omdat deze blogpost anders echt nutteloos was, besloot ik het toch maar te doen. Ik koos voor die met die roze bolletjes (zie foto bovenaan), want ik was bang dat ik me per ongeluk in m’n oor zou steken met die spikes van die ander. Uiteindelijk viel het natuurlijk allemaal hartstikke mee. Het deed totaal geen pijn en het moeilijkste was om dat roze bolletje goed vast te houden en erop te draaien. Die bolletjes zijn zo idioot klein en vielen de hele tijd uit m’n handen. Eigenlijk heb ik een jaar met een enorme ring in m’n oor gelopen (zo’n standaard ring) voor helemaal niks. Achja: eind goed, al goed.

Speciaal voor deze post maakte ik natuurlijk gelijk een foto. Mijn oor is zelfs nog rood!